... و در آغاز ، هیچ نبود

کلمه بود و آن کلمه ، خدا بود

عظمت همواره در جستجوی چشمی است که او را ببیند

و خوبی همواره در انتظار خردی است که او را  بشناسد

و زیبایی هموار تشنه دلی است مه بر او عشق ورزد

و جبروت ، نیازمن اراده ای که در برابرش به دلخواه رام گردد

و غرور در آرزوی عصیان مغروری که بشکندش و سیراب کند

و خدا

عظیم بود و خوب و زیبا و پرجبروت و مغرور

اما کسی نداشت

و خدا آفریدگار بود و چگونه می توانست نیافریند ؟

و خدا مهربان بود و چگونه می توانست مهر نورزد ؟

" بودن " می خواهد و از عدم نمی توان خواست

و حیات انتظار می کشد و از عدم کسی نمی رسد

و داشتن نیازمند طلب است و پنهانی ، بی تاب کشف

و تنهایی بیقرار انس و خدا از بودن بیشتر بود

خدا هم چنان تنها ماند و مجهول و در ابدیت عظیم بی پایانش بی کس .

و در آفرینش پهناورش بیگانه

می جست و نمی یافت ، آفریده هایش او را نمی توانستند دید

نمی توانستند فهمید ، می پرستیدندش اما نمی شناختندش

و خدا چشم به راه آشنا بود

پیکرتراش هنرمند و بزرگی که در میان انبوه مجسمه های گونه گونه اش

مجهول مانده است و در جمعیت چهره های سنگ و سذد ، تنها نفس می کشد.

کسی نمی خواست ، کسی نمی دید ، کسی عصیان نمی کرد ،

کسی عشق نمی ورزید ، کسی نیازمند نبود ، کسی درد نداشت ...

و خداوند خدا

برای حرف هایش باز هم مخاطبی نیافت

هیچ کس او را نمی شناخت ، هیچ کس با او انس نمیتوانست بست

" انسان " را آفرید

و این نخستین بهار خلقت بود  .( دکتر علی شریعتی )

وقتی در تمام شهر

دیگر دری به روی تو ، خود را نمی گشود

دستان گرم رفیقی نیافتی

آغوش مهر کسی عاشقت نشد

با آن دل شکسته کسی مهربان نبود

وقتی که کوبه های نکوبیده ای نماند

تنها اگر شدی

برگرد پیش من

من عادتم ، خربد دل های خسته است

من عاشقم به آن کسی که نمی خواهدش کسی

دل می برم ز آن که دلش را شکسته اند

آغوش مهر من بپذیرد تو را به مهر

برخیز ، خسته ای روزگار قهر

در کوچه امید

نبش طراوت زیبای عاشقی

در انتهای آن گذر تنگ بی کسی

آری ، بزن تو زنگ خدا را ، غریب عشق

من چشم در رهم که بیایی

عزیز من .